Απειλή για τη δημόσια υγεία η καύση σκουπιδιών

Η καύση σκουπιδιών που επιλέγουν ορισμένοι ως λύση «εξαφάνισης» των σκουπιδιών από τις ακτές και αλλού μετά τις καταστροφές, δεν είναι λύση, είναι πρόβλημα. Τα σκουπίδια δεν εξαφανίζονται με ένα μαγικό τρόπο με την καύση, μετατρέπονται σε κάτι άλλο, σε στάχτη που μένει στις παραλίες και σε αέρια που εισπνέουμε, με πρώτους αυτούς που βάζουν τη φωτιά. Κι αυτά τα αέρια δεν είναι καθόλου αθώα, πρόκειται για αιωρούμενα σωματίδια που συμβάλλουν στην ατμοσφαιρική ρύπανση και στην κλιματική αλλαγή, και πρόκειται και για καρκινογόνες διοξίνες, εάν ανάμεσα στα σκουπίδια που καίγονται υπάρχουν πλαστικά.

                Στα Χανιά δώσαμε εδώ και δεκαετίες μια μεγάλη μάχη για να μην υπάρχει ανεξέλεγκτη καύση απορριμμάτων στη χαράδρα του Κουρουπητού και σε διάφορες ανεξέλεγκτες χωματερές, κάτι το οποίο πληρώσαμε ακριβά και σε χρήματα (με τα πρόστιμα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και τη διεθνή δυσφήμιση των Χανίων) και σε προβλήματα υγείας. Γι’ αυτό κι επιλέξαμε ως τοπική κοινωνία, μέσα από μια βασανιστική πορεία, τη μείωση, επαναχρησιμοποίηση και ανακύκλωση των απορριμμάτων ως λύση σε συνδυασμό με την κομποστοποίηση των οργανικών υπολειμμάτων (κλαδιών κλπ) και μπήκε σε λειτουργία το εργοστάσιο διαλογής των απορριμμάτων (έτσι ώστε να στέλνονται στα εργοστάσια ανακύκλωσης) και κομποστοποίησης στο Ακρωτήρι των Χανίων.

                Η καύση απορριμμάτων που γίνεται στις παραλίες κι όχι μόνο αυτές τις μέρες είναι επικίνδυνη για 3 βασικούς λόγους:

1.       Η καύση πλαστικών, εφ’ όσον είναι ανάμεσα στα σκουπίδια που καίγονται πλαστικά, παράγει καρκινογόνες διοξίνες.

2.       Η καύση σκουπιδιών παράγει αιωρούμενα σωματίδια, και γι’ αυτό το θέμα υπάρχει τόσο πρόσφατη εκτίμηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας του ΟΗΕ ότι 8,8 εκατομμύρια θάνατοι ετησίως οφείλονται στην ατμοσφαιρική ρύπανση (Βλ. ΑΠΕ-ΜΠΕ, 15-03-2019). 800 άνθρωποι την ώρα πεθαίνουν από την ατμοσφαιρική ρύπανση, σύμφωνα με αξιωματούχο του ΟΗΕ (Βλ. εφημ. «Καθημερινή», 15-03-2019). Σε ό,τι δε αφορά τα Χανιά, Συγκεκριμένα, το επιτρεπτό όριο για τη μέση ημερήσια συγκέντρωση PM10 είναι 50 μg/m3 με 35 επιτρεπτές υπερβάσεις αυτού του ορίου μέσα σε ένα χρόνο, ενώ, στο χρονικό διάστημα της παρούσας δειγματοληψίας η μέση ημερήσια συγκέντρωση υπολογίστηκε πάνω από 50 μg/m3 για 31 μέρες. Η ύπαρξη αυτών των υπερβάσεων υποδεικνύει ότι το αστικό κέντρο των Χανιών χαρακτηρίζεται από συγκεντρώσεις σωματιδίων υψηλότερων από ότι προβλέπεται από την Ευρωπαϊκή νομοθεσία, ωστόσο, η συχνότητα αυτών των «μολυσμένων» ημερών βρίσκεται μέσα στα επιτρεπτά όρια (Βλ. εφημ. «Χανιώτικα νέα», 14-03-2019).

3.       Η καύση σκουπιδιών συμβάλλει στην κλιματική αλλαγή και τα ακραία καιρικά φαινόμενα που ζήσαμε το προηγούμενο διάστημα.

Κι όμως υπάρχουν άλλες λύσεις!

Αντί να ακολουθούμε το παλιό ελληνικό άσμα «θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου», έφτασε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε, ότι εκτός από τα παραπάνω προβλήματα στην υγεία και την κλιματική αλλαγή, η καύση σκουπιδιών σημαίνει στην πραγματικότητα αυτό που έλεγε το παλιό τραγούδι: Καίμε χρήματα, κάθε φορά που καίμε σκουπίδια!

Κι αυτό γιατί, αντί να τα καίμε, θα μπορούσαμε να βγάζουμε χρήματα χρησιμοποιώντας ένα θρυμματιστή υπολειμμάτων ξύλου και κλαδιών (σαν κι αυτόν που διαθέτει η ΔΕΔΙΣΑ):

1.         Θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα εδαφοβελτιωτικό για το χωράφι μας. Να απλώναμε αυτό στο χωράφι μας, αντί να αγοράζουμε.

2.         Το παραγόμενο προϊόν από τα κλαδιά κλπ που θρυμματίσαμε μπορούμε να το μετατρέψουμε σε ζωοτροφή, αντί να αγοράζουμε ζωοτροφές.

3.         Θα μπορούσαμε ακόμη να χρησιμοποιήσουμε το παραγόμενο προϊόν σε καυστήρες ξύλου για θέρμανση με τη μορφή πέλλετ, αντί να αγοράζουμε ξύλα ή αντί να καίμε πετρέλαιο και να πληρώνουμε.

Σημαντικός εννοείται ότι μπορεί να είναι ο ρόλος των Δήμων σε όλα αυτά, αγοράζοντας πχ μερικά μηχανήματα θρυμματισμού κλαδιών και πελετομηχανές και διαθέτοντάς τα στους αγρότες κι όποιους τα χρειάζονται, ενημερώνοντας παράλληλα γιατί πρέπει να εγκαταλειφθεί άμεσα η καύση σκουπιδιών και πόσο χρήσιμη και προσοδοφόρα μπορεί να είναι η επαναχρησιμοποίηση κλαδιών κι υπολειμμάτων ξύλου μετά το θρυμματισμό τους.