Σε
άλλους τόπους μακρινούς, οι πολιτικοί ηγέτες και οι δημοτικές αρχές προχωράνε
στη δημιουργία πάρκων και νέων χώρων πρασίνου, για να προσφέρουν οξυγόνο, σκιά
και δροσιά στους πολίτες και τους επισκέπτες τους, χώρους ξεκούρασης κι ανάσας
σε έναν πλανήτη που υπερθερμαίνεται λόγω της κλιματικής κρίσης. Στα Χανιά
επιδίδονται στη δημιουργία όχι νέων πάρκων και χώρων πρασίνου αλλά στη
δημιουργία νέων ερήμων στην πόλη. Με αφορμή την κατασκευή πεζοδρομίων,
«ανάπλαση» πλατείας, ακτής ή ελεύθερου χώρου εξαφανίζονται τα όποια ελάχιστα
δέντρα έχουν απομείνει. Έτσι έγινε και έξω από το Στάδιο Χανίων, στην οδό
Χαριλάου Τρικούπη, όπου θυσιάστηκαν στα πλαίσια «έργων» τουλάχιστον 20 δέντρα.
Δε
θα μπούμε στη συζήτηση κατά πόσο ήταν νόμιμη αυτή η ενέργεια, αν υπήρχαν άδειες
κοκ, αυτά ας τα ψάξουν εκεί στο Δήμο, εάν έχουν τέτοιες ευαισθησίες.
Θα
μπούμε όμως στην πολιτική συζήτηση (με την έννοια της συζήτησης που αφορά το
παρόν και το μέλλον της πόλης), εάν πρέπει να κόβουμε εν μια νυκτί (ή σε μια
ημέρα, δεν έχει σημασία) 20 ολόκληρα δέντρα, κι αυτό να αποτελεί όχι εξαίρεση,
αλλά τον κανόνα κάθε έργου που γίνεται στην πόλη, από την ανακατασκευή των
πεζοδρομίων στην Αποκορώνου μέχρι την Κριτοβουλίδου και τη Χαριλάου Τρικούπη.
Καθένα μεγάλο δέντρο που κόβεται μας δίνει σκιά,
δροσιά, οξυγόνο και απορροφά διοξείδιο του άνθρακα (αέριο που συμβάλλει στην
κλιματική κρίση) ΣΗΜΕΡΑ. Ένα νέο δέντρο που θα το αντικαταστήσει, ΑΝ τελικά το
αντικαταστήσουν με νέο δέντρο, ΑΝ επιβιώσει από βανδαλισμούς, ΑΝ το ποτίζουν,
ΑΝ έχει επιλεγεί είδος δέντρου κατάλληλο, τότε ΜΠΟΡΕΙ ΜΕΤΑ από 10-20 χρόνια να
αρχίσει να μας δίνει σκιά, δροσιά, οξυγόνο αντίστοιχα με το δέντρο που κόβουν
σήμερα.
Δηλαδή
με άλλα λόγια, κάθε κοπή δέντρου με την
υπόσχεση της αντικατάστασής του διασφαλίζει μια έρημα για την πόλη στο σημείο
εκείνο για τα επόμενα 10-20 χρόνια τουλάχιστον. Για 10 -20 χρόνια στη
Χαριλάου Τρικούπη εξασφάλισαν για κατοίκους, επισκέπτες και περαστικούς μια
καινούρια έρημο στην πόλη, κι αυτό το καταλαβαίνει οποιοσδήποτε επιχειρήσει να
περάσει από το δρόμο αυτό αυτές τις μέρες του καύσωνα.
Κι
όποιος νομίζει ότι υπερβάλλουμε, ας δοκιμάσει να διασχίσει το δρόμο αυτό αυτές
τις μέρες με τους 35 και πάνω βαθμούς θερμοκρασίας ένα πρωινό ή μεσημεράκι.
Κι
όποιος αμφιβάλλει γι’ αυτά που λέμε, ας πάρει ένα θερμόμετρο κι ας σταθεί κάτω
από τη σκιά ενός μεγάλου δέντρου λίγα λεπτά και ας κάνει το ίδιο σε ένα
πεζοδρόμιο ή δρόμο χωρίς δέντρα ή με μικρά μόλις φυτεμένα δέντρα. Μικρά παιδιά
που έκαναν αυτό το πείραμα σε τσιμεντένια αυλή σχολείου εδώ στα Χανιά, βρήκαν
τουλάχιστον 5 βαθμούς Κελσίου λιγότερους θερμοκρασία κάτω από τη σκιά του
δέντρου. Κι αυτή η διαφορά θερμοκρασίας π.χ. από τους 30 (κάτω από το δέντρο)
και 35 στο τσιμέντο χωρίς δέντρα είναι διαφορά της ζέστης από τον καύσωνα.
Ξέρετε, εκείνο το φαινόμενο που λόγω ζέστης άνθρωποι, ιδίως ηλικιωμένοι,
άνθρωποι με αναπνευστικά ή άλλα προβλήματα υγείας, μπορεί να πεθάνουν!
Ένα μεγάλο δέντρο κάνει τη διαφορά ζωής και θανάτου
για πολλούς ανθρώπους, κι αυτό δεν είναι μονάχα νομικό ζήτημα (αν ήταν νομότυπη
η απόφαση κοπής του δέντρου), είναι ζήτημα υγείας, ζήτημα ηθικό, ζήτημα
πολιτικό με την έννοια του ποιες είναι οι προτεραιότητες
που βάζουμε για το μέλλον της πόλης.
