Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Υπεράσπισης των Μνημείων της Παλιάς Πόλης των Χανίων




Η Οικολογική Πρωτοβουλία Χανίων απευθύνει έκκληση για τη δημιουργία ανοιχτής Επιτροπής Υπεράσπισης των Μνημείων της Παλιάς Πόλης, με αφορμή την υπόθεση του ξεπουλήματος – «εκχώρησης για 25 χρόνια σε ιδιώτες» των τριών ιστορικών κτηρίων του Πολυτεχνείου Κρήτης στο Λόφο Καστέλι, στην καρδιά της Παλιάς Πόλης.
Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αυτών κτηρίων δεν είναι ούτε «αναγκαιότητα» λόγω της οικονομικής κρίσης όπως μας την παρουσιάζουν ούτε «πρόοδος και εκσυγχρονισμός» όπως την αποκαλούν. Είναι νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία κι εμμονή στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Και το κυριότερο: Είναι μοντέλο για το μέλλον, για τη διαχείριση της περιουσίας των Πανεπιστημίων, για τον τρόπο λειτουργίας των Πανεπιστημίων και των σχολείων, είναι πρόβα για το τι σχεδιάζουν να συμβεί και με όλα τα υπόλοιπα δημόσια κτήρια, με όλα τα υπόλοιπα μνημεία της Παλιάς Πόλης των Χανίων που ανήκουν στο δημόσιο. Θα ακολουθήσουν τα Νεώρια, ο Φιρκάς, γιατί όχι και το Γιαλού Τζαμί κι ο Φάρος;
Αλήθεια, από πότε είναι «πρόοδος και εκσυγχρονισμός» αυτό που συλλογικά δημιούργησε η κοινωνία, το δημόσιο πλούτο δηλαδή, τα μνημεία της, να εκχωρούνται σε ιδιώτες, να γίνονται δηλαδή αντικείμενο εκμετάλλευσης λίγων για ίδιον όφελος, για το ατομικό τους κέρδος; Και δε θα μπούμε καν στη λογική πόσο νοικιάζεται το τετραγωνικό στην περιοχή του κέντρου της Παλιάς Πόλης. Θα ρωτήσουμε μόνο, εάν κανείς έχει υπολογίσει πόσες δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες των Χανίων πληρώνουν ενοίκιο σε ιδιωτικά κτήρια (κι έχουν ευθύνη γι’ αυτό Δήμος και κυβέρνηση), την ώρα που εκχωρούνται σε ιδιώτες δημόσια κτήρια όπως αυτά στο Λόφο Καστέλι ή παραμένουν επί χρόνια εγκαταλελειμμένα δημόσια κτήρια όπως το κτήριο Παπαδόπετρου, το Παλιό ΙΚΑ, το Παλιό Ψυχιατρείο κ.ο.κ. Αυτή τη ζημιά στο δημόσιο δεν την έχει υπολογίσει κανείς.
Σε ό,τι δε αφορά το επιχείρημα των ΝΔ-Ποτάμι-Ώρα Αποφάσεων-ΔΗΣΥ και άλλων νεοφιλελεύθερων δυνάμεων που μαζεύουν και υπογραφές «υπέρ του δικαιώματος του Πολυτεχνείου να διαχειρίζεται την περιουσία του»: Το Πολυτεχνείο μέχρι στιγμής είναι δημόσιο ίδρυμα, δηλαδή ανήκει στο ελληνικό δημόσιο, σε όλους μας. Όλοι λοιπόν έχουμε λόγο για τα κοινά και για τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας στο δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτό είναι κάτι που ανακάλυψαν, θυμίζουμε οι αρχαίοι Έλληνες, στην αρχαία ελληνική δημοκρατία. Ξέρετε, τότε που αποφάσισαν να καταργήσουν τη μοναρχία (το να αποφασίζει ένας βασιλιάς ή ηγέτης) και την ολιγαρχία (το να αποφασίζουν λίγοι πλούσιοι ή λίγοι ευγενείς, μια ελίτ). Αυτή είναι η πολιτιστική και πολιτική κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας, η συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων, ο δημοκρατικός διάλογος. Αυτή την Ιστορία θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε αναμασώντας νεοφιλελεύθερες καραμέλες εισαγωγής.
Και κάτι ακόμα που πρέπει να μας προβληματίζει: Πόσα ξενοδοχεία θα χωρέσουν στην Παλιά Πόλη των Χανίων; Θέλουμε την πλήρη τουριστικοποίηση της Παλιάς Πόλης και την έξοδο όλων των κατοίκων από αυτήν για να γίνουν όλα τα κτήρια ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια και καφέ-μπαρ, τα οποία το χειμώνα θα αδειάζουν και στην περιοχή δεν θα κυκλοφορεί ψυχή; Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια τουριστική νεκρόπολη; Μήπως πρέπει να μπουν κάποια όρια στην άναρχη τουριστική ανάπτυξη, να γίνει προσπάθεια να παραμείνουν και να προστατευτούν οι κάτοικοι ως κομμάτι της Ιστορίας της Παλιάς Πόλης; Άλλωστε κι οι ίδιοι οι τουρίστες θέλουν να βλέπουν και κανέναν ντόπιο, να δοκιμάζουν τοπικό φαγητό και κρασί, να συμμετέχουν στην τοπική κουλτούρα. Αυτά, μαζί με τα σημαντικά μνημεία της Παλιάς Πόλης είναι που φέρνουν τον τουρισμό που επισκέπτεται ένα μοναδικό μέρος. Οι δημόσιοι χώροι και λειτουργίες στην Παλιά Πόλη πρέπει να ενισχυθούν αντί να συρρικνωθούν: Μουσεία, Συνεδριακά Κέντρα, Βιβλιοθήκες, χώροι συναυλιών, εκθέσεων και πολιτιστικών εκδηλώσεων μπορούν να φιλοξενούνται σε αυτά τα μνημεία, ενώ κάποια τουλάχιστον από τα κτήρια του Πολυτεχνείου θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως ξενώνες για φοιτητές, μιας και σήμερα δεν καλύπτονται οι ανάγκες των φοιτητών για στέγαση.
Απευθύνουμε λοιπόν έκκληση για τη δημιουργία μιας ανοιχτής Επιτροπής Υπεράσπισης των Μνημείων της Παλιάς Πόλης των Χανίων για να τα προστατέψουμε από την εγκατάλειψη και την ιδιωτικοποίηση, να αναδείξουμε την αξία τους και την Ιστορία της πόλης μέσα από αυτά. Πριν η πόλη χάσει την ταυτότητά της.

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Για την προστασία Μπάλου, Γραμπούσας και Ελαφονησίου



Τα υπαρκτά προβλήματα της καθαριότητας, του πλήθους των επισκεπτών και γενικότερα της διαχείρισης των προστατευόμενων περιοχών της Γραμπούσας και του Μπάλου αλλά και του Λαφονησιού, δεν πρέπει να γίνουν το άλλοθι επιβολής τσουχτερού εισιτηρίου που αποκλείει ντόπιους και φτωχούς από τις παραλίες αυτές. Να μην αναφέρουμε την τύχη του εισιτηρίου για τον Εθνικό Δρυμό Σαμαριάς που καταλήγει στο διαβόητο «Πράσινο» ταμείο στην Αθήνα και γίνεται αδιαφανής διαχείρισή του από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, αφήνοντάς μας κάθε χρόνο να παρακαλάμε την κυβέρνηση για την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών των χιλιάδων επισκεπτών.
            Για την κατάσταση που επικρατεί στο Μπάλο, τη Γραμπούσα και το Λαφονήσι έχουν σοβαρότατες ευθύνες τόσο οι κυβερνήσεις όσο και οι δημοτικές αρχές κι η Περιφέρεια, καθώς δεν έχουν δημιουργήσει τους Φορείς Διαχείρισης που προβλέπονται από τη νομοθεσία, μιας και πρόκειται για προστατευόμενες περιοχές που εντάσσονται στο Δίκτυο προστασίας των τελευταίων ευρωπαϊκών οικοτόπων NATURA 2000. Παρότι υπάρχουν για τις περιοχές αυτές Διαχειριστικά Σχέδια που έχουν γίνει από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης, κωλυσιεργούν χαρακτηριστικά. Πχ είναι καταχωνιασμένη η Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη για το Λαφονήσι εδώ κι οκτώ χρόνια στα συρτάρια του πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ και νυν Υπουργείου Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής όπου υπουργός είναι ο Χανιώτης βουλευτής Γιώργος Σταθάκης. Η ΕΠΜ βάζει κανόνες λειτουργίας όλης της προστατευόμενης περιοχής, ορίζει χρήσεις γης και διασφαλίζει τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Αντίστοιχα η Διαχειριστική Μελέτη για το Μπάλο και τη Γραμπούσα (επίσης προστατευόμενες περιοχές που εντάσσονται στο Δίκτυο NATURA 2000) προβλέπει περιορισμένο αριθμό επισκεπτών κάτι που έρχεται σε αντίθεση με κατεστημένα συμφέροντα που θέλουν να κατεβάζουν στην παραλία ανεξέλεγκτα όσο περισσότερο κόσμο μπορούν για να αυξήσουν τα έσοδα από τα εισιτήρια του καραβιού, ομπρέλες και καντίνες.
Συνεπώς, αν θέλουμε πραγματικά να προστατευτούν οι περιοχές αυτές, θα πρέπει να λειτουργήσουν Φορείς Διαχείρισης με τη συμμετοχή των Δήμων, των αρμόδιων υπηρεσιών, της Αντιπεριφέρειας, του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας και οικολογικών οργανώσεων. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις κι έχουν σοβαρή ευθύνη οι κυβερνήσεις (πρώην και νυν), οι τέσσερις Χανιώτες βουλευτές, οι υπουργοί εκ Χανίων (ο ένας μάλιστα αρμόδιος για το θέμα), οι Δήμοι Κισάμου και Καντάνου – Σελίνου κι όσοι άλλοι εμπλέκονται και κρατάνε στα συρτάρια την ΕΠΜ για το Λαφονήσι και δε δημιουργούν Φορείς Διαχείρισης επιλέγοντας να αφήνουν ανεξέλεγκτη την αυθαιρεσία και την καταστροφή.
Εάν υπάρξουν Φορείς Διαχείρισης μπορεί να υπάρξει και έλεγχος και περιορισμός των επισκεπτών με βάση τη φέρουσα ικανότητα κάθε περιοχής όπως διαπιστώνεται από τις επιστημονικές μελέτες με αριθμημένα εισιτήρια του 1 ευρώ. Κάτι παρόμοιο γίνεται  στη Βαρκελώνη, στην περίφημη εκκλησία Σαγράδα Φαμίλια, που για να την επισκεφθείς πρέπει να «κλείσεις» μέσω διαδικτύου ή στους υπεύθυνους του χώρου συγκεκριμένη ημέρα και ώρα που υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις. Έτσι ελέγχεται ο αριθμός των επισκεπτών, ώστε να μην ξεπερνάει κάποιον αριθμό που θα δημιουργούσε πρόβλημα στο χώρο και τους ίδιους τους επισκέπτες. Αντίστοιχα, για τις περιοχές του Μπάλου, της Γραμπούσας και του Ελαφονησίου θα αρκούσε η ενημέρωση τουριστικών γραφείων, ξενοδοχείων και του Τύπου από το Φορέα Διαχείρισης κάθε περιοχής.

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

Για την προστασία του δημόσιου χώρου



Κείμενο με βάση το οποίο έγινε η τοποθέτηση της Οικολογικής Πρωτοβουλίας Χανίων στην εκδήλωση για τους ελεύθερους δημόσιους χώρους στο Λόφο Καστέλι στις 14-7-2017.
Α) Ελεύθεροι και δημόσιοι χώροι
Στον ορισμό του τι είναι δημόσιος και ελεύθερος χώρος υπάρχουν διάφορες ερμηνείες: Δημόσιο είναι ό,τι ανήκει σε όλους, δηλαδή ιδιοκτησιακά ανήκει στο κράτος ή σε κάποιο δήμο ή άλλο δημόσιο φορέα. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι και ελεύθερος χώρος, καθώς συνήθως υπάρχουν περιορισμοί της ελεύθερης πρόσβασης. Δημόσιοι και ελεύθεροι χώροι είναι οι παραλίες και τα δάση, τα βουνά πάνω από κάποιο υψόμετρο (αν και εδώ στην Κρήτη υπάρχουν ιδιώτες διεκδικητές με βάση οθωμανικά έγγραφα), οι λίμνες και τα ποτάμια, γι’ αυτό και ήταν σκάνδαλο η αγοραπωλησία τέτοιων εκτάσεων από τη Μονή Βατοπεδίου, μιας και η Ελλάδα, ευτυχώς, δεν είναι Χιλή, όπου η αιμοσταγής δικτατορία του Πινοσέτ ιδιωτικοποίησε τις πηγές νερού και τα ποτάμια ακόμη. Κι όμως, η συνταγή ιδιωτικοποιήσεων του αιμοσταγούς δικτάτορα Πινοσέτ είναι η πρόταση του νεοφιλελευθερισμού σήμερα διεθνώς (μέσω οργανισμών όπως το ΔΝΤ και δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα οι Χριστιανοδημοκράτες, η ΝΔ του Μητσοτάκη κι οι σοσιαλιστές συνεργάτες τους όπως το ΠΑΣΟΚ εδώ).
Στο δημόσιο κι ελεύθερο χώρο θα πρέπει να συμπεριλάβουμε βασικά αγαθά όπως το νερό, ο αέρας, φυσικούς χώρους όπως παραλίες, λίμνες, ποτάμια και δάση αλλά και δημόσια κτήρια και ανοιχτούς ελεύθερους χώρους σε πόλεις και χωριά όπως οι πλατείες και τα πάρκα. Όλα αυτά είναι βασικά και ζωτικής σημασίας για την επιβίωση των ανθρώπων, για την υγεία τους και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτή καθορίζει όχι μόνο το αν θα ζήσουν ή αν πεθάνουν (χωρίς δάσος δεν υπάρχει οξυγόνο άρα ζωή) αλλά και η ποιότητα της ζωής τους και στοιχειώδη δικαιώματα (μια πόλη όπου τα πάντα είναι ιδιωτικοποιημένα είναι εχθρική απέναντι στους φτωχούς, τα παιδιά, τα ΑΜΕΑ, τους ηλικιωμένους, τους γονείς με μικρά παιδιά κ.ο.κ.).
Β) Η εμπειρία της Οικολογικής Πρωτοβουλίας Χανίων
Η εμπειρία της Οικολογικής Πρωτοβουλίας Χανίων είναι μεγάλη συμμετέχοντας σε αγώνες για:
Ø  Την προστασία της λίμνης της Αγιάς (ήδη από το 1994 με πρωτοσέλιδο στον πρώτο «Φουρόγατο», την οικολογική εφημερίδα που εκδίδουμε) αλλά και της λίμνης Κουρνά.
Ø  Την προστασία της Γραμπούσας όπου επιχείρησαν να δημιουργήσουν «τουριστικό χωριό» (αποτράπηκε τελικά με επιστολή που στείλαμε στην Παγκρητική Αμερικής, την οποία προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν).
Ø  Την προστασία της Γαυδοπούλας, όπου ήθελαν να ισοπεδώσουν το νησί και να το μετατρέψουν σε χώρο φορτοεκφόρτωσης κοντέινερ (αποτράπηκε μετά από δίχρονη εκστρατεία το 1999 μετά από τη συγκέντρωση 15.000 υπογραφών σε Ελλάδα και Γερμανία που παραδόθηκαν στον τότε υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Λαλιώτη από την Επιτροπή Αγώνα).
Ø  Την προστασία του Λαφονησιού, όπου ήθελαν να φτιάξουν τεράστια ξενοδοχεία στην ακτή, ενώ συνεχίζεται η διαμάχη για την τουριστική αξιοποίηση με πλήθος ομπρελών.
Ø  Την αποτροπή της αναθεώρησης του άρθρου 24 του Συντάγματος για την προστασία των δασών. Η κινητοποίηση αυτή οικολογικών οργανώσεων και φορέων πολιτών κατάφερε να διατηρήσει το άρθρο 24 του Συντάγματος.
Ø  Την προστασία του δημόσιου χαρακτήρα του νερού, ενάντια στις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη καταρχάς. Συμμετείχαμε στην πρωτοβουλία εκατομμυρίων πολιτών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού.
Ø  Την προστασία των ακτών και των δασών, όπου υπήρξε πανελλαδική κινητοποίηση οικολογικών οργανώσεων και πολιτών, προστατεύοντας το δημόσιο χαρακτήρα τους και την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών.
Ø  Την Παλιά Πόλη των Χανίων με κείμενα, δημοσιεύματα και εκδηλώσεις ήδη από τη δεκαετία του ’90.
Ø  Τα μνημεία και τα εγκαταλελειμμένα δημόσια κτήρια των Χανίων με πάρα πολλά κείμενα και παρεμβάσεις μας εδώ και χρόνια (Νεώρια, Βίλα Σβαρτς και Πωλογιώργη, Παλιό ΙΚΑ, Παλιό Ψυχιατρείο, Κτήρια Παλιάς Πρυτανείας και Λόφου Καστελιού, κτήριο Παπαδόπετρου, σπίτι Ελένης Φραντζεσκάκη που έχει δωρηθεί στο Πολυτεχνείο, Γαλλική Σχολή κλπ).
Ø  Το πάρκο Αμπεριάς, όπου η πολύχρονη κινητοποίηση των κατοίκων διεκδικεί ένα πάρκο για τη γειτονιά της.
Ø  Το στρατόπεδο Μαρκοπούλου, όπου ζητείται η εκχώρησή του στην τοπική κοινωνία, ώστε να παραμείνει ελεύθερος χώρος πρασίνου.
Ø  Την προστασία του Κάβο Σίδερο στο Λασίθι όπου επιχειρείται εδώ και 20 χρόνια η δημιουργία 3 τουριστικών χωριών μέσα σε προστατευόμενη φυσική περιοχή NATURA 2000 και αρχαιολογικούς χώρους και γηπέδων γκολφ σε μια περιοχή που αντιμετωπίζει λειψυδρία και απειλείται με ερημοποίηση.
Ø  Την προστασία της περιοχής των Αγίων Αποστόλων, της δημόσιας έκτασης 584 στρεμμάτων δίπλα στα Χανιά που περιλαμβάνει 4 παραλίες και δάσος και όπου ήθελαν να φτιάξουν ξενοδοχείο και συνεδριακό κέντρο για 2000 άτομα, να κλείσουν την πρόσβαση στη μια τουλάχιστον παραλία αποκλειστικά για τους πελάτες του ξενοδοχείου, να βάλουν εισιτήριο σε μια τουλάχιστον άλλη. Στον πολύχρονο αγώνα ενάντια σε αυτά τα σχέδια που ξεκίνησε το 1999, εμφανίστηκαν διάφορες παραλλαγές ιδιωτικοποίησης και τισμεντοποίησης ολόκληρης ή τμήματος της περιοχής με την υποστήριξη του Δήμου (ΠΑΣΟΚ) και της Νομαρχίας (Συνασπισμός-πριν τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ). Από τις πρώτες ημέρες εκτιμήσαμε α) ότι η κινητοποίηση δεν μπορεί να αναληφθεί μόνο από την Οικολογική Πρωτοβουλία, άρα πρέπει να δημιουργηθεί Επιτροπή Αγώνα και β) έπρεπε να γίνει μακροχρόνιος αγώνας με τη μορφή εκστρατείας και ποικιλία μέσων όπως
·         άρθρα,
·         δελτία τύπου,
·         φυλλάδια,
·         συλλογή υπογραφών πολιτών,
·         κείμενα διαμαρτυρίας φορέων,
·         εκδηλώσεις στην περιοχή και στα Χανιά,
·         δενδροφυτεύσεις,
·         κινητοποιήσεις πολιτών («Χαρταετοί ενάντια στο ξεπούλημα 2004»),
·         παρεμβάσεις για τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες, για τα ΙΧ και τις περιφράξεις στο δάσος,
·         παρεμβάσεις στο Δημοτικό και το Νομαρχιακό Συμβούλιο (όπου υπήρξαν ανταρσίες και διαφοροποίηση συμβούλων από τις πλειοψηφούσες παρατάξεις ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ),
·         λεπτομερή κείμενα επιχειρηματολογίας ή αναλυτικής κριτικής των προτάσεων ιδιωτικοποίησης- τσιμεντοποίησης,
·         υπομνήματα σε αρμόδιες υπηρεσίες (Δασαρχείο, Αρχαιολογία κλπ).
Η συλλογή υπογραφών έφτασε στις 11.500 κι αποτέλεσε ένα ισχυρό όπλο, όπως περιγράφει η Μάρω Δούκα στο βιβλίο της «Αθώοι και φταίχτες», όπου γίνεται εκτεταμένη αναφορά στην κινητοποίηση για τους Αγίους Αποστόλους (με στοιχεία μυθοπλασίας βέβαια). Τελικά, η Αρχαιολογία δέσμευσε μεγάλο τμήμα της περιοχής, το Δασαρχείο χαρακτήρισε δασικό το μεγαλύτερο τμήμα της περιοχής και η περιοχή δόθηκε στο Δήμο όπως ζητούσαμε το 2013, 14 χρόνια μετά την έναρξη της εκστρατείας. Η περιοχή δεν ιδιωτικοποιήθηκε, δεν τσιμεντοποιήθηκε, δε μπήκαν εισιτήρια στις ακτές, οι ομπρέλες, ξαπλώστρες και καντίνες περιορίστηκαν στη μισή έκταση της παραλίας όπως προβλέπει η νομοθεσία αφήνοντας ελεύθερο χώρο για όσους δεν έχουν ή δε θέλουν να πληρώνουν. Εκκρεμεί ακόμη η περίφραξη του δάσους και η αποτροπή πρόσβασης των ΙΧ στο δάσος και τις ακτές, η αναστήλωση των κτηρίων των Παλιών Παιδικών Εξοχών, όπου προτείνουμε να γίνει Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης για τα παιδιά και για ενήλικες. Γιατί, όπως έγραφε στο ημερολόγιό του ο αείμνηστος Μάνος Μασούρης μόλις αντίκρισε τα παιδιά να φτάνουν στις παιδικές κατασκηνώσεις που είχε ιδρύσει μαζί με άλλους δασκάλους τη δεκαετία του ’30: «Για τα παιδιά όλα γίνηκαν και στα παιδιά ανήκουν».
Γ) Συμπεράσματα – προτάσεις
                Η πολύχρονη αυτή εμπειρία, ιδιαίτερα στην επιτυχημένη εκστρατεία για την προστασία της δημόσιας έκτασης των Αγίων Αποστόλων, μας δείχνει την αξία της συλλογικής δράσης, της απόρριψης κάθε λογικής «πρωτοπορίας» και «καπελώματος», την ανάγκη αμεσοδημοκρατικής λειτουργίας Επιτροπής Αγώνα όπου όλοι εκφράζονται ισότιμα κι οι αποφάσεις παίρνονται ομόφωνα, την εναλλαγή των εκπροσώπων προς τα έξω, όταν και όποτε έπρεπε να εμφανιστούν, τη σημασία της συλλογής υπογραφών και της μαζικής κινητοποίησης πολιτών, την αποθάρρυνση και αποτροπή διαμαχών μεταξύ οργανώσεων και συλλογικοτήτων που συμμετέχουν. Δυστυχώς, αυτά τα διδάγματα άλλων κινητοποιήσεων, αυτή η πολύτιμη πείρα του κινήματος, δεν πέρασε σε άλλες κινητοποιήσεις, όπου γίναμε μάρτυρες επιθέσεων κατά της Οικολογικής Πρωτοβουλίας. Επιθέσεις ενάντια σε συλλογικότητες που συμμετέχουν σε μια κινητοποίηση είναι η συνταγή της αποτυχίας, της απογοήτευσης του κόσμου, μπορεί να βοηθάνε κάποιους να μαζεύουν μέλη στο χώρο τους (μικροπαραταξιακά οφέλη), βλάπτουν όμως το σκοπό στέλνοντας ανθρώπους στα σπίτια τους. Στην περίπτωση της επιτυχημένης εκστρατείας των Αγίων Αποστόλων, συνειδητά προσπαθούσαμε να μην υπάρχουν διαμάχες μεταξύ οργανώσεων (είχαμε μέσα στην Επιτροπή ΚΚΕ και ΣΥΝ), ενθαρρύναμε την προς τα έξω εκπροσώπηση από όλα τα ρεύματα που συνυπήρχαν, είχαμε στο κέντρο της κινητοποίησής μας τον κοινό σκοπό.